NATO İSTANBUL ZİRVESİ VE DOLMABAHÇE SARAYI’NDA BİR YEMEK

Japonya’daki imparatorluk sistemi muhtemelen dünyanın en eski monarşisidir. İmparatorluk ailesinin geçmişi Japon kaynaklarında kesintisiz olarak 2600 yıl öncesine kadar götürülmektedir. Japonya İmparatoru da bugün dünyada “imparator” unvanını taşıyan yegâne devlet başkanıdır. Tarih içinde dönem dönem çeşitli yetkileri elinde bulunduran Japon imparatorları İkinci Dünya Savaşı sonrası tamamen sembolik bir konuma indirgenmişlerdir. Halk nezdindeki çok saygın mevkileri devam etmekle birlikte, ülke yönetiminde en küçük bir rol ve ağırlıkları yoktur. Türkiye’den Tokyo’yu ziyaret eden dönemin cumhurbaşkanı ve meclis başkanı kendisini Türkiye’ye davet ettiklerinde bile, “Bunu hükümetim bilir” cevabını almışlardır.

Benim görevim sırasında İmparator Akihito, yani şimdiki imparatorun babası görevde idi. Güven mektubumu ona sundum. İki atın çektiği bir imparatorluk kupa arabası içinde ve geleneksel kıyafetlerini giymiş saray muhafızlarının eşliğinde saraya gidiş ve geliş hoş bir anı idi. Yol üzerindeki turistlere de bol bol fotoğraf çekme fırsatı verdi. Saray derken Avrupa’daki saraylar ya da bizim Dolmabahçe benzeri ihtişamlı yapılar akla gelmesin. Son derece mütevazı, basit ve sade döşenmiş, minimum düzeyde eşya bulunan mekânlardır. Tokyo’daki yıllarımda evlerini görmek imkânı bulduğum Veliaht Prens ile bir başka prens ve prensesin saray bahçesindeki evleri de küçük ve bizim Türkiye’deki evlerimizden daha gösterişsiz binalardır.

Ülkedeki usule göre Tokyo’da 2 yılını tamamlayan büyükelçiler 3-4 kişilik gruplar halinde İmparator ve İmparatoriçe ile çaya, 3 yılını tamamlayanlar da yemeğe davet edilirler. Böylelikle İmparator ve İmparatoriçe ile çok yakından tanışmak fırsatını elde ederler. Ben bunlara ilaveten bir defa Cumhurbaşkanı Gül’ün ziyareti vesilesiyle verilen yemekte İmparator’un masasında bulundum, bir kere de Meclis Başkanı Mehmet Ali Şahin Tokyo’ya geldiğinde İmparator tarafından kabul edildik. Ayrıca, yılda birkaç defa da doğum günü, yeni yıl, ilkbahar partisi gibi vesilelerle tüm kordiplomatik ile birlikte İmparator’un sarayına giderdik.

İmparator ve İmparatoriçe ile bir arada olduğumuz bu vesilelerde en dikkatimi çeken iki husustan biri, yukarıda değindiğim gibi mekânların sadeliği, diğeri de bu yaşlı çiftte hayranlıkla gözlemlediğim nezaket ve tevazu idi. Her ikisi de o sırada 70 yaşını çoktan geçmiş İmparator ve İmparatoriçe karşılama ve uğurlamada karşımda iki büklüm eğilip Japon usulü selam veriyorlar, insanı o nezaketleri ile adeta eziyorlardı. Tabii bu davranışları şahsıma münhasır olmayıp, geleneksel Japon zarafetinin bir parçası idi.

Bugün Japon imparatorluk ailesi 20 kişi civarında küçük bir gruptan oluşur. Ailenin kadın üyeleri, yani prensesler aile dışından birisiyle evlendikleri zaman-ki artık hep öyle olmaktadır- imparatorluk ailesi mensubu olmak sıfat ve imtiyazlarını kaybetmekte, halktan biri haline gelmektedirler. İmparatorluk ailesinin sınırlı sayıda üyeden oluşuyor olması, yakın tarihte hanedanda bir “veliaht” sorunu da ortaya çıkarmıştı. Benim görevde olduğum sırada ailede erkek evlat kalmamıştı. Veliaht Prens Naruhito’nun bir kızı vardı ama kız çocukları tahta varis olamıyordu. Veliaht Prens’in kardeşi olan prens de iki kız çocuğu babası idi. Yani bir süre sonra ileride tahta aday erkek üye kalmayacaktı. Japonya’da uzun süre gündemi işgal eden bu konu, Veliaht Prens’in kardeşinin eşinin bir erkek çocuk dünyaya getirmesi üzerine şimdilik halledilmiş oldu.

İmparatorluk ailesinin İmparator ve Veliaht Prens dışındaki yetişkin üyeleri, sanılanın aksine çok sosyal ve dostluğa açık kişilerdir. Pek çoğu ülke dışında eğitim görmüştür. Hepsi “prens” ve “prenses” unvanı taşıyan bu kişilerle çeşitli vesilelerle sık sık karşılaşır, ölçülü de olsa bir ahbaplık tesis edebilirdik. Bunun tek istisnası Veliaht Prens idi (Şu andaki İmparator). Tüm Japonlar gibi fevkalade kibar ve nazik bir insandı ama belki de taşıdığı unvanın ağırlığından kaynaklanan çok “formel” ve mesafeli bir kişiliği vardı. Bu nedenle hiçbir davette görünmez, sadece saraydaki resmi törenlerde Veliaht sıfatıyla babasının, yani İmparator’un yanında bulunurdu.

2009 yılı Mart ayında İstanbul’da “5. Dünya Su Forumu” toplantısı yapılacaktı. Su kaynakları konusu Veliaht Prens Naruhito’nun özel ilgi alanı içinde olduğu için, toplantıya kendisinin katılacağı açıklandı. Bunun üzerine ben de Bakanlığa talepte bulunarak, İstanbul’da kendisine eşlik etmek istediğimi bildirdim. Talebim kabul edildi ve Veliaht Prens ile İstanbul’da birkaç defa yan yana gelmek fırsatını elde ettim. Toplantılarda haliyle Japonya’nın o zamanki Ankara Büyükelçisi Tanaka da hazır buluyordu. Büyükelçi Tanaka BM Genel Sekreter Yardımcılığı yapmış kıdemli bir diplomattı. Klasik bir Japon’dan ziyade Avrupai bir kişiliği vardı. Kendisiyle iyi dost olmuştuk. Veliaht için tekneyle düzenlediğimiz bir Boğaz gezisi sırasında yanıma gelerek “Veliaht’ı Tokyo’daki Türk büyükelçilik rezidansında bir akşam yemeğine davet etsene” dedi.

Doğrusu hiç düşünmemiştim. Zira Tokyo’da bulunduğum süre içinde Veliaht Prens’in şehirde sayıları 150’ye yaklaşan büyükelçiliklerden hiçbirinin davetine geldiğini görmemiş ve duymamıştım. Diğer prens ve prensesler arada sırada bu tür etkinliklere katılırlardı; bana da gelmişlerdi. Ama Veliaht Prens’in büyükelçilik yemek davetlerini kabul etmediğini biliyordum. Onun için ret cevabı alacağım bir daveti yapmak istemiyordum. Bu tereddüdümü Büyükelçi Tanaka’ya söylediğimde “İstisnalar her zaman mümkündür” deyip beni cesaretlendirdi. Teknemiz havanın yüzümüze güldüğü bir Mart gününde Boğaz’ın mavi sularında sağlı sollu eşsiz bir manzara içinde kayıp giderken daveti yaptım. Büyükelçi Tanaka da Tokyo’daki Türk büyükelçiliğinin dünyaca tanınmış Japon mimar Kenzo Tange’nin imzasını taşıdığını, binayı görmesinin kendisi için ilginç olacağını söyleyerek Veliaht’ın yanında beni destekledi. Baktım, Veliaht fazla nazlanmadan “Peki” dedi. Şaşırdım ve mutlu oldum. Bu hem benim hem de büyükelçiliğimiz için büyük bir onurdu; zira Veliaht Prens’in Tokyo’da bir yabancı büyükelçilikte bir davete, üstelik bir yemek davetine gelmesi, yukarıda da ifade ettiğim gibi fevkalâde nadir rastlanılan bir keyfiyetti. Yine de “Acaba nezaketinden mi vaziyeti böyle idare etti, gerçekten gelecek mi” diye bir şüphe de aklımdan geçmedi değil.

Tokyo’ya döndükten bir süre sonra Büyükelçilik kançılarya ve rezidansında uzun sürecek büyük bir tamirat başlattık. Ben de otele çıktım. Ama Veliaht’ın ofisi nezdinde daveti canlı tutmaya gayret ediyordum. Sonunda 2010 Nisan ayı başında bize tarih verildi. Yemek 26 Nisan 2010 akşamı olacaktı. Yemek için Tokyo’da çeşitli çevrelerden geniş bir üst düzey katılım düşünmüştüm. Ancak Veliaht yemeğin duyulmasını istemiyordu; zira duyulursa diğer büyükelçilikler için de bir emsal olacak, herkes davet etmek isteyecekti. Onun için daveti Veliaht Prens’le sınırlı tuttuk. Kendisinin büyükelçi unvanlı bir diplomatik danışmanı vardı, onu da çağırmak istedim; ancak saraydan bunun uygun olmadığı söylendi. Kurallar katıydı.

Veliaht Prens’in eşi Prenses Masako o sıralarda kendi içine çekilmiş, Tokyo’daki hiçbir resmi ve özel etkinlikte görünmüyordu. “Adjustment disorder” denilen bir rahatsızlığı olduğu açıklanmıştı. Japon Dışişleri’nde gelecek vadeden bir diplomat iken Prens Naruhito ile evlenmiş ve kariyerinden vazgeçmişti. Veliaht’ın eşi olarak bir yandan katı kuralların hüküm sürdüğü imparatorluk sarayındaki hiç de imrenilmeyecek tek düze hayat, diğer yandan da tahta varis olacak bir erkek evlat doğurması için aileden ve toplumdan gelen baskı Prenses’i bunaltmış, kabuğuna çekilmişti. Onun için yemeğe gel(e)medi. Dolayısıyla Veliaht yemekte yalnızdı. Büyükelçilikten iki müsteşar meslektaşım da eşleriyle birlikte yemekte hazır bulundu.

***

Yemek için haliyle çok özendim. Veliaht Prens’e Türk Büyükelçiliği’nde kuşkusuz Türk yemekleri ve tatlılarından oluşan bir mönü sunacaktık. Ana yemeği de “islim kebabı” olarak belirlemiştim. Ancak o tarihe kadar büyükelçilikteki yemeklerde hiç islim kebabı ikram etmemiştik. Aşçımız Hong Kong’da doğup İngiltere’de büyüyen bir Çinli idi; tabiatıyla Türk yemeklerinden anlamazdı. Onun için Büyükelçilikteki becerikli bir hanım memureyi işin içine kattım. İslim kebabını Veliaht Prens’e sunmadan önce tam dört gün dört ayrı “prova” yaptık, mutfakta islim kebap pişirdik. Sonunda istediğim kıvamda hazırlandığına kani oldum ve kendisine bu şekilde servis ettik. Memnuniyetle gördük ki, lezzet Veliaht Prens’in de damak tadına uygun geldi ve kendisine biraz daha ikram ettiğimizde hiç itirazda bulunmadan tabağına aldı.

Tokyo’daki binamız, yukarıda da belirtmiş olduğum üzere, dünyaca ünlü Japon mimar Kenzo Tange’nin eseridir. Tokyo’daki 150’ye yakın büyükelçilik rezidansı arasında, modern mimari olarak belki de en güzellerinden biridir. Ortasında minik bir bahçe ve bahçede fıskiyeli minik bir havuz vardır. Yemek salonu da bu bahçeye bakar. Yemekte geniş camlı salonun perdelerini açıp, yeşillikler içindeki bahçenin ışıklarla süslenmiş fıskiyesini görüntüye kattık. Hoş bir akşam, hoş bir ortam oldu.

Oxford eğitimli Veliaht Prens İngilizceyi rahat konuşuyordu. İmparatorluk ailesi mensupları kesinlikle siyasi konulara girmezlerdi. Onun için masada “dereden tepeden” sohbet ettik. Sohbetimiz yemek sonrası ayakta Türk kahvesi ile devam ederken, kendisine güzel rezidansımızı kısaca gezdirip bilgi verdim. Prens’in bizden ayrılacağı saat bile saray tarafından belirlenmişti; dışarıda bekleyen görevliler o saatte gelip kendisini aldılar.

Misafirimiz ayrılırken yemeğin sonunda sunduğumuz kazandibinden bir parçayı o sırada 8 yaşında olan kızı Prenses Aiko’ya götürmesi için dışarıda bekleyen bir görevlisine verdik. Veliaht Prens’e ayrıca yemekte servis ettiğimiz nefis Türk şaraplarından beyaz ve kırmızı olmak üzere iki şişeyi yardımcıları aracılığıyla hediye ettik.

***

Yemek böyle başladı ve bitti. Çok merak eden varsa, Veliaht Prens’e verdiğim yemeğin tam mönüsü şöyle idi:

Düğün Çorbası

Yeşil Salata

Su Böreği

İslim Kebabı

Domatesli Pilav

Dondurmalı Kazandibi

Beyaz/Kırmızı Şarap

Şampanya

Türk Kahvesi

***

Tokyo’da görev sürem bitip Türkiye’ye dönerken kendisine mütevazı evinde bir veda ziyaretinde bulundum. Her zamanki Japon nezaketi ile sunulan ve asırlardan süzülüp gelen geleneksel Japon zevki ve estetiğini yansıtan zarif fincanlar içinde yeşil çay içip bir süre sohbet ettik. Ayrılırken üzerinde imparatorluk arması bulunan gümüş kaplama küçük bir kutuyu bana hediye ederek uğurladı.

Şunu da ilave edeyim, Veliaht Prens Naruhito ilerleyen yaşından dolayı tahttan feragat eden babasının yerine, 1 Mayıs 2019 tarihi itibarıyla tarihteki 126. Japon İmparatoru olarak Krizantem Tahtı’nın yeni sahibi oldu.

Urla, İzmir’in çok yakınında Anadolu kasabası özelliğini korumak için var gücüyle direnen ilçelerden biri. Son yıllarda Urla’ya büyük kentlerden gelerek yerleşen ya da iş kuranların sayısındaki artışı, esnaf sevindirici ama daha önce yerleşenler kaygı verici buluyor. Peki Urla’yı çekici yapan ne? Her şeyden önce İzmir gibi güzel bir dünya şehrinin yanıbaşında yer alıyor. İzmir, özellikle gençlerin ve kadınların özgürce yaşadığı, heykellerin alanları süslediği, sokaklarında, salonlarında, hatta tramvaylarında ve isimleri birbirinden anlamlı gemilerinde sanatın rahatça  icra edilebildiği, biraz Barselona’ya, biraz Marsilya’ya benzetilen bir Akdeniz şehri. İzmir’e son yıllarda İstanbul’dan hatırı sayılır bir “beyaz yakalı” göçünün yaşanmış olmasına rağmen, gelenlerin İstanbul’u buraya getirmek yerine “İzmirlileşmiş” olduğu gerçeği de, bir bakıma, İstanbul’un insanları yoran kozmopolit yaşamı yerine, burada farklı bir “şehir kimliği” bulabildiğini gösteriyor. Hatta Büyükşehir Belediye Başkanı Soyer, tüm kasabalarıyla, yani Urla, Efes, Bergama ile birlikte, İzmir’in bütünsel bir hikayesinin yazılması gerektiğini savunuyor.

Bu hikayenin Urla kısmına eklenecek çok şey var: ilk gümüş paranın basıldığı Urla’nın, antik Klazomenai adıyla başlayan zengin tarihi, lezzetli esnaf lokantaları, enginar ve bardacıkla başlayan sebze ve meyveleri, levrek ve lidakiyle başlayan türlü çeşitli balıkları, ayrıca Sanat Sokağı, şarapları, ilginç Felsefe Günleri bunların başında geliyor. Tabii pozitif bilimlerin atası sayılan Anaksagoras’ı, Urlalı ünlü yazarımız Necati Cumalı’yı ve  Nobel ödüllü Urla doğumlu Yorgo Seferis’i de unutmamak lazım.

Tarih hocalarımız Urla’nın Türkçe’de “çağırmak, seslenmek” anlamına geldiğini, eskiden bilinenin aksine Latince kökenli bir sözcük olmadığını söylüyorlar. İzmirliler arasında Kilizman olarak adlandırılan deniz kıyısındaki Limantepe bölgesinde antik kent kazıları devam ediyor. Bu bölgede aynı zamanda Ankara Üniversitesi ve Deniz Araştırmaları Derneğinin işbirliğiyle,2500 yıl önce Ege’de kullanılan teknelerin ve deniz teçhizatının bilimsel tasarımlarla replikaları üretiliyor, deneysel teknoloji çalışmaları yapılıyor.

Salgın nedeniyle sonuncusu yapılamayan Urla Enginar Festivali, sadece enginar değil, Urla’nın zeytini ve şarabı ile birlikte, yöresel yemek çeşitlerinin de tanıtıldığı önemli etkiye sahip. Urlalı şarap üreticilerinin yurt dışına da ihraç ettikleri nitelikli türlerin yarışma kazandıklarını da not etmekte yarar var. Salgında ne yazık ki kapanan esnaf lokantaları ile fiyatları astronomik olsa da gastronomide iddialı restoranların ünleri de çoktan büyük şehirlerimize ulaşmış durumda.

Urla’yı ziyaret etmeyi salgın sonrası yapılacak ilk işlerden biri olarak planlayanlara günlük bir gezi programı önermek gerekirse, tam merkezde bulunan Malgaça pazarında yapılacak yöresel kahvaltıdan sonra, hemen arka sokaklardaki eski taş evleri, camileri, yenilenen tarihi yapıları gezmek mümkün.Sanat Sokağını ziyaret ettikten sonra merkezdeki esnaf lokantalarından birinde öğle yemeği yemek düşünülebilir. Güne Urla’nın deniz sahili İskele’den başlamak isteyenler içinse balık mezatını izlemek ilginç olabilir. Burada Tolga’nın ustaca yönettiği mezatın heyecanını yaşarken, mevsimine göre levrek, barbun, mırmır, lidaki, mercan, dil balığı bulabilmek, balığınızı hemen orada temizlettirmek mümkün.

İskele’de 2500 yıllık Ege gemilerinin aynılarının yapıldığı, etrafı çevrili atelye henüz ziyarete açık değil. Aynı zamanda çok ilginç bir araştırma alanı  olan bu bölgenin uluslararası tanıtıma açılmasının Urla’ya farklı bir bilimsel denizcilik değeri kazandıracağı muhakkaktır. Bu kapsamda, Urla’da Dokuz Eylül Üniversitesine bağlı bir Su Ürünleri Fakültesi de bulunduğunu kaydetmek gerekir. Urla’ya büyük değer katan, Türkiye’de ilk 10’a giren İzmir Yüksek Teknoloji Enstitüsünü de unutmamak lazım.

Urla aynı zamanda felsefenin ve bilimsel araştırmanın atalarından sayılan Anaksagoras’ın da memleketi. Güneş ve ay tutulması, göktaşları gibi doğa olayları hakkında bilimsel açıklamalar yapan Anaksagoras’ın Urla’nın merkezinde Belediye binasının arkasında bir heykeli de var. Bu düşünürün, “Algı karşıtların meydana getirdiği uyarımın sonucudur” şeklinde, felsefe tarihine geçen bir sözü de var.

Kültür ve sanatın dostları, Urla’dan yetişmiş ünlü yazar Necati Cumalı’nın evini de müze haline getirerek önemli bir hizmette bulunmuşlar. 1963’te Nobel ödülü kazanan Yunanlı şair Yorgo Seferis’in de Urlalı olduğunu not edelim. Aynı zamanda diplomat olan Seferis, 1948-1950 yılları arasında Ankara’ya Yunanistan Büyükelçiliğine müsteşar olarak tayin olmuş ve çocukluğunu geçirdiği Urla’ya, İzmir’e ziyaretlerde bulunmuş.

Güzelliklerinin yanında kışın esen şiddetli poyrazlarıyla da bilinen Urla’da üç yıldan beri yaşayan biri olarak, ilginç sunuşların yapıldığı, tartışmaların yaşandığı Urla Felsefe Günlerinin ve Enginar Festivalinin salgın nedeniyle yapılamamasına üzüldüğümü söyleyebilirim. Çevrenin müthiş doğasının içinde Urlalı dostlarla yaptığımız uzun yürüyüşler de maalesef artık yapılamıyor. Urla gerçekten görmeye, tanımaya değer bir Anadolu kasabası.