Yazarlardan
Tülin Daloğlu

WILL BIDEN USE THE “G” WORD?

22 Nisan 2021
PAYLAŞ

President Biden will issue his first Armenian Remembrance Day statement this Saturday — his 95th in office and his 95th abstaining from calling Turkish President Recep Tayyip Erdogan. Biden’s off-the-cuff character stands in contrast to previous administrations, presenting an unprecedented possibility that he could indeed use the “G” word to define what happened to Armenians in 1915 in the last throes of the Ottoman Empire.

 

At the same time, an intense debate is taking place from Washington to London to Brussels to Moscow and beyond about very old questions in a very new political world. The pandemic has not changed the essence of this debate and the questions somehow all intersect here in Turkey. If the U.S. is gradually divorcing from the Middle East and shifting its weight to Asia, is it also time to politically divorce from Turkey? If Turkey’s reaction to the “G” word does not count any longer, does the calculation promise an obedient Ankara continuing its cooperation in the Caucasus and the Middle East, or has Turkey’s presence in all these areas gone awry in deed and word?

 

Turkish elections will ultimately break free of their political stagnation, but the opposition parties’ performance keeps kicking that action further down the road. But in the context of the Armenian Remembrance Day statement, Biden’s White House must ultimately consider whether Turkey is still a vitally important ally.

 

President Biden has announced he will withdraw all U.S. forces from Afghanistan, and those talks would have begun in Istanbul on April 24 – if it were not to be postponed on Tuesday to after the Muslim holy month of Ramadan. Whether the Taliban will ever attend the meetings or stay put until the last U.S. troop departs Afghanistan remains to be seen. While Turkey’s role in shaping these developments is limited, Washington called upon its government to play this role. At stake, however, is Washington’s approach to the new political world in terms of its defense alliances and prospects to contain China and Russia, stability in the Middle East, stability in the Caucasus with potential armed conflict in Ukraine, the future of the Iranian nuclear program, and Israel’s security dilemmas despite the Abraham Accords. Add to this mix Turkey itself, which has nearly 85 million people, hosts almost 4 million Syrian refugees, and is economically weak and increasingly at unease with itself.

 

While some may debate whether Turkey has lost some of its importance on the world stage, the U.S. is better off with Turkey as an ally in its defense, security, diplomatic and economic endeavors. Pushing Turkey away from NATO will surely have a cost. If the Biden administration wants to keep Turkey aligned with the West, it has no option but to pass on using the “G” word. And let’s be clear: the debate over what happened between the Ottoman Empire’s government and its citizens of Armenian origin in 1915 has long ceased to be about honoring the dead. It has become a political tool to push the government in Ankara to behave in a particular way. The U.S. opposes Turkey’s purchase of Russian S-400 missiles supposedly because it will threaten NATO military operations. But the U.S. also continues to keep pressure on its ally to avoid losing Turkey to Russian influence.

 

Western governments and planners may reckon with how they misread Turkey’s importance once, and may still do it again. Turkey’s current vulnerabilities and weaknesses did not emerge all at once but over time — but once things start to go south, the damage is done. How does the Biden White House define the state of today’s Turkish state? Can the Biden administration afford to burn bridges with the Turkish public by using the “G” word?

 

President Biden’s first Armenian Remembrance Day statement will have a direct impact on Turkey – either breaking a bond or finding a way to connect with ordinary citizens. If he passes on using the “G” word, he would boldly convey his disapproval of Erdogan’s politics without opposing the Turkish people. That could open new opportunities during this time of so many pressing security dilemmas in and around Turkey. If he decides differently, though, the Turkish public could see it as yet another example of American two-facedness. The already existing distrust to U.S. intentions and politics will get easily quadrupled. And that certainly would make a statement on the shaping of the new world politics.

YAZAR

Tülin Daloğlu

KRT ekranlarında hafta içi her gün yayınlanan ve dış politik gelişmeleri derleyen Tülin Daloğlu ile Dünya ve Biz programının sunucusu ve hazırlayıcısıdır. Haziran 2020’de KRT’de program yapmaya başlayıncaya dek 25 yılı aşkın bir süre ile gazetecilik mesleğinde yetişmiştir. On-iki yıl boyunca Amerikan başkentinde çeşitli Türk medya kuruluşlarını temsil etmiş ve Türk-Amerikan ilişkilerini yakından takip etmenin yanı sıra Amerikan siyasetini, Amerika’nın Afganistan ve Irak müdahalelerini sahada izlemiş ve Ortadoğu’da ki bir dizi tehlikeli noktada bulunmuştur. Daloğlu, yaklaşık dört yıl boyunca The Washington Times’da köşeyazarlığı yapmıştır. Ayrıca Al-Monitor Turkey Pulse, The New York Times, International Herald Tribune, The Middle East Times, Foreign Policy, Daily Caller, The Daily Star (Lebanon), The SAIS Turkey Analyst Report ve Yedioth Ahronoth gibi saygın yayın kuruluşlarında yazıları yayınlanmıştır. Türkiye’deyken BBC muhabirliği yapmış olan Daloğlu, terör örgütü PKK lideri Abdullah Öcalan’ın İmralı’daki davasını izlemiştir. Yeni Türkiye Partisi’nin Kayseri milletvekili birinci sıra adayı olarak 2002 yılında seçimlere katılmıştır. Daloğlu, Bilkent Üniversitesi Uluslararası İlişkiler bölümünde lisansaltı ve master yapmıştır. Washington’da, Amerikan Üniversitesi’nde de gazetecilik üzerine ikinci lisansüstü çalışmasını tamamlamıştır.

Tüm Yazıları

İlgili Yazılar

Milo’nun Karadağ’ı

10 Nisan 2023

Balkanlar’ın Siyasi Çınarı Milo Djukanoviç Sonunda Kaybetti

Karadağ, Adriyatik Denizi kıyısındaki sayfiye şehirleriyle tanınan şirin, küçük, dağlık bir ülke. Nüfusu 700 bine yaklaşan bu Balkan ülkesinin yakın siyasi tarihine baktığımızda bir siyasetçinin olağan dışı bir yer kapladığı dikkat çeker. 1991 yılından günümüze Karadağ’ı Milo Djukanoviç neredeyse tek başına idare etmiştir diyebiliriz. 1991 yılında, 29 yaşında, genç bir komünist lider iken, Karadağ’ın dizginlerini ele geçiren “Milo”, 32 yıl sonra, 2 nisan 2023 günü düzenlenen cumhurbaşkanlığı seçimlerinin 2. turunda genç rakibine yenildi. Bu mağlubiyetin ardından partisinden (DPS) istifa etti, 61 yaşında kendisini emekliye ayırdı. Çok da iyi de yaptı. Kendisine ve ülkesine hayırlı uğurlu olsun. Belgrad’da ki görevim (2003-2008) dolayısıyla yakinen tanıma fırsatı bulduğum, görev sonrasında da izlemeyi sürdürdüğüm Karadağ bakımından, bir dönemin kapandığını ve yepyeni bir dönemin başladığını rahatlıkla söyleyebilirim.

Budva ve Kotor’ da deniz ; Tara nehrinde rafting : Karadağ

Karadağ’ın orijinal adı Crne Gore, manası kara (siyah) dağ, dünyada Montenegro ismiyle tanınıyor. Montenegro kara dağın İtalyancası. Osmanlı’dan önce bölgede İtalyan şehir devletleri hakim imiş, adı oradan kalmış. Karadağ gerçekten şirin, yemyeşil bir ülke. Budva, Kotor gibi sayfiye şehirleri yaz aylarında çok rağbet görür. Ülkenin güneyindeki Arnavutluk sınırından kuzeye doğru, kıyı şeridini takip ederek, deniz manzaralı ve keyifli kıvrıla kıvrıla bir yolculuk sonunda, 4-5 saat içinde Hırvatistan sınırına ulaşabilirsiniz (294 km). Kıyılardan doğu istikametinde ülke içlerine doğru yöneldiğinizde dağlık alanlar başlar. Raftingcilerin Tara nehri, milli parkları, kayak merkezleri ile Karadağ keşfedilmemiş turistik cazibedir. Daniel Craig’in Casino Royal  adlı James Bond filminin Karadağ’da çekilmiş  olduğunu bu vesileyle hatırlatalım. Karadağ boşnakları Rozaje şehri ve civarlarında yerleşmiştir.

Milo’nun kariyeri : 7 dönem başbakan, 2 dönem cumhurbaşkanı

Milo ile ilk karşılaşmam, nezaket ziyareti vesilesiyle, 2003 yılı ilkbahar aylarına rastlar. O dönemde Karadağ, Sırbistan ile beraber, Yugoslav Federal Cumhuriyetini oluşturan iki cumhuriyetten biriydi. Daha doğrusu Yugoslav Sosyalist Federal Cumhuriyeti (YSFC) bünyesinden, Slovenya, Hırvatistan, Bosna-Hersek ve Makedonya’nın sancılı biçimde ayrılmaları sonrasında, ardıl kalan Yugoslavya idiler. Bir-iki yıl sonra, ülkenin adı Sırbistan ve Karadağ olarak değiştirildi. Milo’nun, 90’lı yılların başında, Sırbistan’ın ürkütücü lideri Slobodan Miloseviç’in desteğiyle, YSFC bünyesindeki Karadağ’ın başbakanı olarak, çok genç yaşta siyasi hayata atıldığı biliniyor. Müteakip yıllarda, Miloseviç’in uluslararası toplum ile ters düşmesini fırsata çevirerek,  Sırbistan ile araya mesafe koymayı tercih eden Milo’nun yıldızı, Belgrad ile bir daha ilelebet barışmamıştır. Milo, 32 yıl ülkesinin başında kalmış, 7 dönem başbakan ve iki dönem cumhurbaşkanı sıfatıyla ülkesine hizmet etmiştir.

Milo’nun başarısını Miloseviç’e ve Sırp milliyetçiliğine karşı durmasına borçludur

1.96 cm boyundaki Milo gerçekten karizma sahibi, etkileyici, kendine fazla güvenen, eski Yugoslav ekolünden bir siyasetçi. Yüzde 85’i sırp kökenli, 700 bin nüfuslu, bağımsız olmayan küçük bir ülkenin lideri olmasına karşın, 8 milyonluk Sırbistan’a kafa tutardı. Ülkenin para birimini fiilen değiştirmiş, Sırp dinarından vazgeçerek euro’yu tedavüle sokmuştu. Sırbistan Ortodoks Kilisesine karşı Karadağ  Ortodoks Kilisesini öne çıkarırdı. Başkent Podgoritsa sokaklarında, kaçak amerikan sigaralarının tezgahlarda alenen satıldığını görünce pek şaşırmıştım. Sigara kaçakçılığı işlerinin Milo’nun ekibi tarafından yönetildiği söylenirdi. Sigara konusu herkesin bildiği bir sır gibiydi. Milo diplomasi işlerini de iyi beceriyordu : Belgrad’ın can düşmanı Kosovo ile iyi komşuluk ilişkileri geliştirmiş, Bosna savaşında “Sırp kasabı” Miloseviç’e karşı bloğun yanında yer almış, Boşnak ve Hırvat liderlerle yakın dostluklar tesis ederek Belgrad hariç tüm komşu ülkelerin güvenini kazanmıştı.

Karadağlı mı ? Sırp mı ?

Karadağ bağımsızlığını Milo Djukanoviç borçludur denilirse, bu beyan kısıtlı abartmadır. “Sırbistan ve Karadağ” adlı ortak devletin devamı için Belgrad’ın sergilediği çabalar ve sunulan  tavizler Milo’yu tatmin etmemiş, neticede 2006 yılı baharında Avrupa Birliğinin gözetiminde gerçekleştirilen referandum neticesinde (yüzde 58 oyla) Karadağ bağımsızlığını kazanmıştır. Referandum vesilesiyle Karadağlı  kimliğinin yoğun  biçimde tartışıldığını hatırlıyorum. Milliyetçi Sırplar, “Karadağlı diye bir kimlik yoktur, bunlar sırptır” diye iddia ederler. Hakikaten aynı ırk, aynı lisan, aynı mezhep söz konusudur. Ancak bu ortak unsurlara rağmen tarihin bir döneminde (1878 ila 1918) yanyana iki ayrı Sırp devleti olarak varlıklarını muhafaza etmişler, YSFC içinde de iki ayrı cumhuriyet olarak kalmışlardır. Öteyandan, Miloseviç politikalarından ötürü, Sırbistan’ın uluslararası toplumun hedefi haline dönüşmesi, yaptırımlara maruz kalması, itibar kaybetmesi, Karadağ halkının Sırp kimliğinden uzaklaşmasında etkili olmuştur. Karadağ vatandaşlarının kimliği polemiği, Sırp mı, yoksa Karadağlı mı oldukları tartışması hala devam etmekte olup, bugünden yarına sona ermeyecek hassas bir mevzudur.

Milo, Boyko Borisov’u hatırlatıyor : Hem batılı hem şaibeli olmak

Milo Djukanoviç, bağımsızlık ertesinde, ülkesinin yönünü tamamen batıya çevirmiştir. Onun önderliğinde, Avrupa Birliği üyeliği yolunda ciddi ilerleme kaydedilmiş, Karadağ, 29. üye olarak NATO’ya katılmıştır (2017). Karadağ’ın NATO tercihi, Sırbistan ve Rusya’da tabiatıyla ciddi hayal kırıklığına yol açmıştır. İstikametini ve hedefini çizmek suretiyle, Karadağ’ın son 30 yılına damgasını vuran  rakipsiz liderin, halkın gönlünde taht kurduğu aklınızdan geçebilir. Maalesef böyle olmamıştır. Milo, muhtemelen yetiştiği siyasi çevrenin (YSFC) gelenekleri doğrultusunda, demokrasi, insan hakları, adalet ve hukuk açılarından açıklar vermiş, bu minvalde içeriden ve dışarıdan yoğun eleştiriye maruz kalmış, sık sık organize suç ve yolsuzluk suçlamalarıyla karşılaşmış, otoriterleştiği iddia edilmiştir. Neticede, farklı görüşleri savunan muhalif partiler bir araya gelmek suretiyle yozlaşmış ortak rakibi tasfiye etmişlerdir. Milo’nun önümüzdeki dönemde, yukarıdaki suçlamalardan ötürü hakim karşısına çıkmayacağını kimse iddia edemez.

Milo ve yolsuzluk karşıtlığı tüm muhalefeti bir araya getirdi

Milo döneminin sonuna yaklaşıldığının ilk işareti 2020 yazında düzenlenen parlamento seçimleri ile ortaya çıkmıştır. Geniş bir ittifak halinde bir araya gelen Muhalefet, Mecliste kıl payı bir çoğunluk (41’e karşı 40) elde ederek Milo’nun partisini iktidardan indirmeye muvaffak olmuştur. Geçen sonbaharda yapılan mahalli seçimler ikinci işarete vesile teşkil etmiş, Milo’nun partisi DPS, başkent Podgoritsa dahil, 14 belediyenin 10’unu kaybetmiştir. Ve nihayet nakavt vuruşu,  2 nisan 2023 cumhurbaşkanlığı seçimleriyle gelmiş, birleşen muhalefetin desteklediği 36 yaşındaki rakibi, “Şimdi Avrupa” adlı parti lideri, ekonomist Jakov Milatoviç, oyların yüzde 60’nı toplayarak Milo’ya emeklilik tebligatını yollamıştır. Şimdi ülkede tüm gözler bir kaç ay içinde düzenlenecek Parlamento seçimlerine  çevrilmiştir. Muhtemelen, DPS’yi bir başka yenilgi beklemektedir.

Karadağ Belgrad’a değil Brüksel’e bakıyor

Belgrad’a yıllardır mesafeli ve soğuk duran Milo’nun seçim mağlubiyeti, Sırbistan’ın başkentinde memnuniyetle karşılanmakla birlikte, bu sonucun Belgrad’ın zaferi manası taşımadığını hemen vurgulayalım. Milatoviç’in önceliği ve hedefinin Avrupa Birliği olduğu hususunda hiç kuşku bulunmuyor. Nitekim, ilk dış ziyaretini Belgrad’a değil Brüksel’e yapacağını okuduk. Belgrad’ın beklentisinin aksine, Kosova’yı tanıma kararının geri alınmasının sözkonusu olmadığını da açıkladı müstakbel cumhurbaşkanı. Ülkesini 5 yıl içinde AB üyesi yapmayı hedef ilan eden Milatoviç, Batı Balkanların entegrasyonunun destekleneceğini, tüm Balkan komşuları ile iyi ilişkiler kurulmasına özen göstereceğini duyurdu. Sırbistan ile ilişkilerin de bu anlayış  çerçevesinde düzenleneceği, ne fazla yakın ne fazla uzak durularak orta bir yol benimseneceği anlaşılmaktadır.

Kimlerin Güvenliği Afganistan’dan Başlıyor

7 Eylül 2021

Yabancı askerlerin Afganistan’dan çekilmesi işlemleri, öngörülenden de bir gün önce, 30 ağustos gecesi tamamlandı.1 Eylül itibarıyla, Afganistan’da bir dönem sona erdi, ikinci Taliban dönemi bir dizi belirsizlikle başlıyor.  Allaha şükür askerlerimiz ayaklarına taş değmeden, 48 saat içerisinde Türkiye’ye döndüler. Ancak, her ne hikmetse havaalanı sevdamız bir türlü sona ermiyor. Bu kere havaalanının korunmasından işletilmesine geçildiği, muhtemel ortak olarak da Pakistan’ın yerini, Katar’ın aldığı anlaşılıyor. Bildiğim kadarıyla, Devlet Hava Meydanları İşletmesinin yurt dışında çalıştırdığı havaalanı yok. Bu alanda uzmanlığı bulunan özel şirketlerimiz de, mevcut şartlarda Kabil havaalanının işletmesini üstlenir mi? Çok şüpheli.

 

Dış politikanın temeli ulusal çıkar

 

Dış politikanın olmazsa olmazı ulusal çıkardır. Tarihi bağlar, din kardeşliği, insani değerler gibi kavramlar dış politikanın iç politikaya yönelik kulağa hoş gelen söylemleridir. Ulusal çıkar göz ardı edilerek yürütülen “ilkeli dış politika”nın sonuçlarını,  Suriye ve Mısır’da yaşayarak gördük. Bugün için Türkiye’nin Afganistan’da   ne gibi bir ulusal çıkarı var, başından beri, onu da anlayabilmiş değilim. Bölgesel güç olduğumuzun göstergesi deniliyorsa, Türkiye, Afganistan’la aynı bölgede yer almıyor. Aramızda yaklaşık 4000 km mesafe var. Karşımızdaki rakipler ise Çin, ABD ve Rusya gibi aynı siklette olmadığımız küresel güçler. Güvenlik endişesinden bahsedilecek olursa, Suriye’de, Irak’ta olduğu gibi Afganistan’dan Türkiye’ye yönelik bir tehdit yok. Göçü engellemenin yolu da mutlaka sınırlarımızın daha iyi korunmasından geçiyor. Ankara’nın güvenliğini Kabil’e kadar uzatmak pek inandırıcı gelmiyor. Bu gidişle yakında, birileri de çıkıp Türkiye’nin güvenliği kutuplardan başlar derse, kutuplara da asker mi göndereceğiz? Ekonomik bir getiri bekleniyorsa, Taliban neredeyse bir aydır kendi memurlarının maaşlarını dahi ödeyemiyor. Taliban sözcüleri, istedikleri kadar Oxford aksanı ile İngilizce konuşsunlar,” demokrasi gibi bir gündemimiz bulunmuyor”, ”kadınlar yanlarında kocaları olmadan seyahat edemez”, ”müzik dinlemek yasak” gibi açıklamalar yaptıkları sürece, Afganistan’ın belini doğrultması da pek mümkün görünmüyor. Kala kala tek bir neden akla geliyor. Amerika’ya şirin görünüp arayı düzeltebilmek. Oysa Amerika başının derdine düşmüş, kimseyi görecek hali yok. Öte yandan, Başkan Biden ile Cumhurbaşkanı Erdoğan arasındaki soğukluk hala devam ediyor. Biden 14 Haziran görüşmesinden sonra, yaşanan bunca hareketliliğe rağmen bir kez olsun, Erdoğan ile istişare etmek ihtiyacını hissetmedi. Basın toplantılarında Türkiye lafını ağzına almadı. Afganistan’daki gelişmeleri ele almak üzere, G-20 yerine, Türkiye’nin bulunmadığı G-7’yi toplamayı tercih etti. Türkiye ile diyaloğu Dışişleri bakanları seviyesinde tutmaya özen gösteriyor.

 

Afganistan’nın mağlubu ABD

 

Şüphesiz Afganistan’da yaşananların en büyük kaybedeni anlı şanlı CIA’sıyla, Pentagonuyla, Beyaz Sarayıyla ABD oldu. Son günlere kadar can kaybı vermeye devam eden, maddi kayıplarını yeni bir güncellemeyle 1 trilyondan 2,5 trilyon dolara çıkaran ABD’nin 20 yıllık Afganistan macerası tam bir fiyasko ile sonuçlandı. Amerikan tarihinde en önemli milli sembollerden biri sayılan  “Iwo Jima” fotoğrafı bile, Taliban militanlarınca yeniden canlandırılarak sosyal medyada alay konusu edildi. Dışarıdan sağlanan gelişmiş silah sistemlerinin, askerlere verilen eğitimlerin, dolarla ödenen maaşların savaşan bir ordu yaratmak için yeterli olmadığı açıkça ortaya çıktı. İthal malı Demokrasi de halk özümsemedikçe uzun ömürlü olmuyor. Biden’in son konuşmasında bu doğrultuda dile getirdiği, “Amerika’nın askeri operasyonlarla başka ülkeleri dizayn etme dönemi sona erdi” sözleri, inşallah doğru çıkar.

 

Kağıttan kaplan Avrupa Birliği

 

Son dönemde kağıttan kaplan benzetmesi, Afganistan ordusu ve ABD için sıkça kullanılır oldu. Bu vesileyle, asıl kağıttan kaplanın Avrupa Birliği olduğunun anlaşıldığını söylemek daha doğru olacak. AB’nin en büyüğü Almanya’nın Avrupa’nın en deneyimli başbakanı Merkel,  kameraların karşısına geçerek Amerikan askerleri olmadan Afganistan’dan tahliye işlemlerini gerçekleştiremeyeceklerini itiraf etti. Nerede kaldı 27 ülkenin Avrupa güvenlik ve savunma politikası (ESDP), NATO’ya bir alternatif olarak geliştirilmeye çalışılan kalıcı yapısal işbirliği (PESCO). Barış koşullarında bir araya gelip bir tahliye işlemi gerçekleştirmekten aciz bir birlik, bağımsız bir ordu kurup nasıl savaşacak birileri izah etmeli. AB’nin tek derdi, varsa yoksa” aman bana göçmen gelmesin.”

 

Afganistan krizinin alt kıtadaki yansımaları

 

Afganistan’daki gelişmelerin yansımalarının en çok da alt kıtada hissedileceği anlaşılıyor. Pakistan, uzun süredir Taliban’a yaptığı yatırımın meyvelerini toplayacağa benziyor. Taliban’la doğrudan temas kurmak istemeyenler,  nüfusunu kullanması için Pakistan’a yanaşmaya başladı. Pakistan’ın düşman kardeşi Hindistan ise, hem endişeli hem rahatsız.”Laishkar-ı-Taiba “ve” Jaish-ı- Muhammed” gibi Pakistan istihbaratının kurdurduğu ve Taliban’ın beslediği terör örgütleri geçmişte sadece Keşmir’de değil, başkent Delhi’de ve Mumbai’de de terör saldırıları düzenlemişlerdi. Hindistan, toprakları üzerinde Taliban destekli terör eylemlerinin yeniden başlamasından çekiniyor. Geçtiğimiz hafta başında Hindistan’ın Hindu milliyetçisi Başbakanı Modi, alelacele Rusya Federasyonu Devlet Başkanı Putin ile görüştü. Bu görüşmede iki ülkenin Afgan politikalarının koordine edilmesi kararı alındı. Putin’in, bu ay Hindistan’ı ziyaret etmesi bekleniyor. Rusya’nın Tacikistan’daki askeri varlığını tahkim etmesi aynı endişeden kaynaklanıyor. Her iki ülke de bir yandan Taliban ile ufak ufak temaslara başlarken, bir yandan da Pakistan-Taliban-Çin eksenini dengelemenin hesabında. ABD de Taliban’dan umudunu kestiği an, Çin fobisiyle bu ittifaka destek verebilir. Pençir vadisindeki direnişin akıbeti henüz belli değil. Direnişin uzaması dış güçlerin tutumlarını değiştirmesine neden olabilir.

@2024 – Ankara Politikalar Merkezi

Yayın Politikamız:
Ankara Politikalar Merkezi üyelerinin veya web sayfamızda yazıları çıkan APM üyesi olmayan kişilerin, APM web sayfasında yayınlanan yazılarında veya APM üyelerinin diğer mecralarda açıkladıkları görüşleri şahsi görüşleri olup Ankara Politikalar Merkezini bağlamaz. APM adına, yalnızca Yönetim Kurulu veya Yönetim Kurulu tarafından yetkilendirilmiş Yönetim Kurulu üyeleri açıklama yapabilir, APM’yi bağlayan açıklama veya görüşleri ifade edebilir.