Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilatı (AGİT) Nereye?

Büyükelçi (E) Ömür ŞÖLENDİL
Büyükelçi (E) Fatih CEYLAN

1989 yılında Berlin Duvarının yıkılması, ardından Sovyetler Birliğinin (SSCB) dağılması Avrupa-Atlantik coğrafyası için yeni fırsatları ve sınamaları ortaya çıkardı. 1990 yılında iki Almanya birleşti. 1991 yılında SSCB’nin çökmesi sonucu on beş bağımsız ülke dünya devletler ailesine katıldı. Aynı yıl Doğu Bloku ülkelerinin yer aldığı  Varşova Paktı da son buldu. Jeostratejik ortamda meydana gelen, küresel güvenlik bağlamında da kökten değişikliklere yol açan bu tablo karşısında Avrupa-Atlantik camiası, öncelikle dağılan SSCB’nin topraklarında konuşlu nükleer silahların SSCB ardılı Rusya’ya emniyetli şekilde nakledilmeleri; bunun ardından Balkan coğrafyasına komşu olan  Merkezi ve Doğu Avrupa ülkelerinin (MDAÜ) NATO ve AB’yle bütünleşmelerini sağlayacak adımları attı.

NATO, 1995 yılında belirlediği ilkelere dayalı Açık Kapı politikası çerçevesinde MDAÜ arasında yer alan Polonya, Çek  Cumhuriyeti ve Macaristan’ı 1999 yılında İttifak’a üye kabul etti.

Daha sonraki yıllarda gerçekleşen genişleme dalgaları kapsamında Baltık ülkelerinin yanısıra Bulgaristan, Romanya, Slovakya ve Slovenya 2004 yılında; Arnavutluk ve Hırvatistan 2009 yılında; Karadağ 2017 yılında; Kuzey Makedonya ise 2020 yılında NATO üyeliğine alındı. AB’nin, Balkan ülkelerinin AB’yle bütünleşme sürecinde NATO’ya kıyasla geriden geldiğini görmekteyiz. AB, her ne kadar 2003 yılında düzenlenen Selanik Zirvesinde “Batı Balkanlar”daki sekiz ülkenin Kopenhag kriterlerini yerine getirmeleri koşuluyla Birlik’e kabul edilmeleri stratejisini benimsemişse de, Slovenya ve Macaristan 2004 yılında, Bulgaristan ve Romanya 2007 yılında, Hırvatistan ise 2013 yılında AB’ye kabul edilmiştir.

2020 Mart’ında düzenlenen AB Dışişleri Bakanları Toplantısında Birliğin “Batı Balkanlar”a genişlemesi hususunda AB üyeleri arasında görüş birliği bulunduğu teyid olunmuştur. Arnavutluk, Sırbistan, Karadağ, Bosna-Hersek ve Kuzey Makedonya’yla üyelik müzakereleri  halen sürmektedir. AB bünyesindeki beş üye ( İspanya, Slovakya, Romanya, Yunanistan ve GKRY) Kosova’yı devlet olarak resmen tanımadıkları için Kosova’nın NATO ve AB’yle bütünleşmesi sürecinin uzun dönemli bir hedef olarak kalacağı görülmektedir.

Türkiye’nin gerçek Balkan coğrafyası diye tanımladığı bölgenin NATO’nun ilgi alanına girmesi Yugoslavya’nın 1992 yılında resmen dağılması ve bununla eşzamanlı olarak Bosna-Hersek krizinin patlak vermesiyle başladı. Yugoslavya Tito yönetiminin zayıflamaya yüz tuttuğu yıllarda tedricen Almanya’nın nüfuzu altına girmişti. Ülkeyi ‘Alman Markı’ bölgesi olarak tanımlamak mümkündü. Buna mukabil, genelde Slav halklarının meydana getirdiği ülke üzerinde tarihi nedenlerle başta Rusya olmak üzere diğer bölge ülkelerinin ve Avrupa’nın öndegelen güçlerinin de nüfuzları mevcuttu. Yıllara dayalı güç ve nüfuz mücadelesi karşısında Almanya, Yugoslavya’nın dağılmasında temel rol oynayan ana aktördü. Zamanın Alman Dışişleri Bakanı Genscher’in Bosna-Hersek krizinin ele alındığı NATO Konsey toplantısında büyük bir rahatlık içinde Frankfurter Allgemeine gazetesi okuduğu belleklerde halen yerini korumaktadır. Bosna-Hersek’te sonuçta soykırım derecesine varan ‘etnik temizliğin’ başlaması ertesinde İttifak içinde yapılan danışmalar, Avrupalı devletlerin dar çıkarları ve nüfuz elde etme uğruna Avrupa’nın ortasındaki bu büyük kriz karşısında ne denli duyarsızlık sergilediklerinin örnekleriyle doludur.

1992-1995 yılları arasında AB’nin eski Yugoslavya Uluslararası Konferansı’nın eş başkanlarından olan David Owen’ın Bosna-Hersek krizi karşısında sözde arabulucu olarak sergilediği zehirli tutum tarih sayfalarında kayıtlıdır. Owen, Sırp saldırıları sonucunda Bosna-Hersek kan gölüne döndüğünde de AB’nin desteğini arkasında bulabilmiştir. Owen’ın izlediği taraflı tutumun destekçileri İttifak içinde de onun adeta sözcüleri olmuşlar ve “Avrupa’nın bir köşesinde patlak veren küçük bir iç savaş”ın pek de önem taşımadığını dile getirme gafletinde bulunmaktan çekinmemişlerdir.

Bosna-Hersek savaşının dönüm noktası, NATO içinde ABD Başkanı Clinton’ın liderliği üstlenmesi neticesinde 1995 yılında NATO müdahalesine karar verilmesidir. Boşnaklara uygulanan ‘etnik temizlik’ bu suretle sonlandırılmıştır. Benzeri bir NATO müdahalesi 1999 yılında Kosova’da da uygulanmış ve Kosova’nın Arnavut halkı bu sayede Sırp saldırılarından korunabilmiş ve yurtlarında barınma imkanına kavuşmuştur. Avrupa-Atlantik kurumlarının bölgeye müdahalesiyle birlikte başlayan süreç halen devam etmekte ve AB’nin, bizim kabul etmediğimiz  “Batı Balkanlar” olarak betimlediği bölgenin NATO-AB’yle bütünleşme süreci ortak bir tanımla ‘bitmemiş bir iş’ olarak gündemde kalmaktadır.

İş bitmemiştir; zira, deyim yerindeyse, ‘Sırp düğümü’ henüz tam olarak açılamamıştır. Ancak  bu düğümün son gelişmelerle çözülme yoluna girdiği gözlenmektedir. Söz konusu bölge üzerinde hem NATO-AB üyeleri arasında görüş ve çıkar farklılıkları vardır, hem de başta Rusya’nın bölgedeki mevcudiyet ve nüfuzu halen Sırbistan ve Bosna Sırp Cumhuriyeti üzerinden bir ölçüde etkili olmaktadır. Rusya, Karadağ’ın NATO’ya üyelik sürecinde bu ülkede meydana gelen darbe girişiminde de rol oynamaktan çekinmemiştir. Diğer yandan, Karadağ’ın İttifaka katılmasını önleyememiştir.

Son dönemlerde Çin’in de, Balkanlar’a komşu Orta Avrupa ülkelerini kapsayacak şekilde başta ekonomi ve ticaret alanları olmak üzere bölgeyle ilgili temas ve girişimlerini yoğunlaştırdığı gözlemlenmekte, bu gelişme de AB bünyesinde yakından ve kaygıyla izlenmektedir. Hiç şüphe yok ki ‘Balkan koridoru’ Avrupa’ya uzanan ve Avrupa’dan doğuya bağlantı sağlayan stratejik bir köprüdür. Burada elde edilecek mevziiler bölgeye ilgi duyan kurum ve aktörler için önem taşımaya devam etmektedir.

Bosna-Hersek kendi bünyesinden de kaynaklanan nedenlerle NATO-AB’yle bütünleşme sürecinde sorunlarla karşılaşmaktadır. Bu bağlamda, Rusya’nın Bosna-Hersek içindeki Bosna Sırp Cumhuriyetinin yönetim kadroları üzerindeki nüfuzunu kullanmak suretiyle Bosna-Hersek’in Avrupa-Atlantik yapılarıyla bütünleşme çabalarına fırsatlar elverdiğince sekte vurmaya dönük tutumu sürmektedir. Bosna-Hersek’in bu sınamaları aşıp, Avrupa’daki yerini sağlamlaştırması orta-uzun vadede Bosna-Hersek’in çıkarına olacaktır.

Yukarıda da işaret olunduğu üzere, Kosova’nın Avrupa-Atlantik yapılarıyla bütünleşme arayışı karşısındaki en büyük engel NATO-AB üyeleri arasında bu ülkeyi resmen tanımayan beş üyenin bulunmasıdır. Tanımama sorununun kısa vadede aşılması ise şimdilik mümkün gözükmemektedir.

Sırbistan ayrı bir kategoride bulunmaktadır. NATO’nun Bosna-Hersek ve Kosova’ya yaptığı müdahaleler Sırbistan’da ciddi bir travmaya yol açmıştır. Bu travmanın etkileri Sırp toplumunun belli kesimleri nezdinde çeşitli nedenlerle halen varlığını sürdürmektedir. Öte yandan, NATO olsun, AB olsun Sırbistan’ı da Avrupa-Atlantik camiasına katmak yönünde epeyi mesafe katetmişlerdir. Bu çabaların giderek artan ölçülerde Sırbistan’da da olumlu yansımaları görülmektedir. Geçmişe kıyasla Sırp liderliği bugün Avrupa-Atlantik bütünleşmesine çok daha olumlu gözle bakmaktadır. NATO ile ilişkilerini her geçen yıl geliştirmekte, AB ile üyelik müzakerelerini sürdürmektedir.

Türkiye ‘Yugoslavya krizi’ patlak verdiğinde ülkenin bütünlüğünün korunmasından yana bir tutum almıştır. Bu tutumunu krizin derinleştiği evrelerde dahi korumaya gayret etmiş, girişimlerini bu yönde yoğunlaştırmıştır. Krizin artık kontrolden çıktığı aşamalarda kendi ulusal menfaatleri ve öncelikleri temelinde gardını almıştır. Tarih boyunca akraba topluluk olarak gördüğü Boşnakların yanında saf tutmuş ve Boşnakları yok etmeye dönük planlara karşı her platformda amansız bir mücadele vermiştir.  NATO’nun Bosna-Hersek’e müdahalesi için öncü bir rol oynamıştır. Türkiye bu rolü oynarken İslam dünyasından da destek görmemiş, buna rağmen mücadelesinden vazgeçmemiştir. NATO bünyesinde ve ikili çerçevede  ABD’nin gerekli müdahalede bulunması için yoğun girişimlerde bulunmuş ve bunda başarı sağlamıştır.

Türkiye’nin, Avrupa’nın ayrılmaz parçasını oluşturan Balkanlar’ın Avrupa-Atlantik kurumlarıyla bütünleşmelerine verdiği istikrarlı destek bir devlet politikasıdır. Bunun partiler üstü bir niteliği bulunmaktadır. Bu devlet politikasının sürdürülmesi elzemdir. Son dönemlerde Balkanlar’da ve Avrupa’da Türkiye’nin bu tutarlı politikasına şüpheyle bakan çevrelerin sayısı artmaktadır. Bu bölgeye dönük devlet politikası değişmemiştir; ancak bölge halklarının belli kesimlerinde algılar değişmiştir. Bunun başlıca nedenleri arasında önemli sayıda Müslüman topluluklar barındıran bölgede laiklik karşıtı çevreleri besleyen özellikle Arap dünyasından kimi ülkelerin sergilediği mezhebi yaklaşımlar ile Türkiye’deki birtakım oluşumlar arasında koşutluk kurulması ve özellikle Slav-Ortodoks ekseni ile Türkiye’nin nüfuzundan rahatsızlık duyan bazı Batılı ülkelerin de bu yönde sürdürdükleri algı kampanyaları sayılabilir. Bölge halklarında bu algının giderek boyut kazandığını ve Türkiye’nin, bölgede mezhebi emeller güden ülke ve akımlarla aynı potaya sürüklendiği görüşünün yaygınlaştığını görmek mümkündür.

Türkiye’nin, Balkan ülkelerine dönük tutarlı devlet politikası doğrultusunda bu algıyı ortadan kaldıracak yaklaşımları vakit geçirmeksizin sergilemesinde ve bunu pratikte de göstermesinde bölgedeki uzun dönemli çıkarları açısından fayda vardır. Bütün iniş çıkışlara rağmen Balkanlar’ın son durağının Avrupa-Atlantik kurumlarıyla bütünleşmek olduğu bir gerçekliktir. Bu sürecin tersine dönmeyeceğini öngörmek lazımdır. Kimi bütünleşme süreçleri sancılı olmaktadır. Uzak-yakın tarihte meydana gelmiş gelişmeler ve toplumların belleklerinde kök salmış algılar dolayısıyla süreçte geriye kalmış Balkan ülkelerinin Avrupa’yla bütünleşme süreçleri de kuşkusuz iniş-çıkışlara sahne olacaktır. Bu tespit saklı kalmak kaydıyla, başlayan ve her geçen gün ivme kazanan bu süreçleri tersine döndürmeye çalışmak akıntıya karşı kürek çekmekle eşanlamlıdır.

Türk kamuoyu, 2007-2012 yıllarında, Fransa’da cumhurbaşkanı koltuğunda oturan Nikolas Sarkozy’i gayet iyi hatırlamaktadır. 2007 yılı boyunca, muhafazakar oyları kaybetmemek amacıyla, ülkesinin seçim meydanlarından, “Türkiye Avrupa Birliği üyesi olamaz” sloganları savuran, halen Fransız siyaset sahnesinin öndegelen isimleri arasında kabul edilen, sağ siyasetçi Sarkozy’den bahsediyorum. Sarkozy’nin, kazandığı 2007 yılı ve kaybettiği 2012 yılı cumhurbaşkanlığı seçimleri kampanya döneminde yaptığı seçim harcamalarından ötürü, başı iyice derde girdi. Batı ülkelerinde seçimlerin finansmanı konusunda katı kurallar mevcuttur. Toplayacağınız bağışlar ve yaptığınız masraflar sıkı biçimde denetlenir. Fransa’da adayların harcamalarına 20 milyon euro tavanı getirilmiştir. Sarkozy’nin, 2012 seçimlerinde, 48 milyon euro harcama yaptığı tespit edilmiş, yasal limiti aştığından ötürü hakim karşısına çıkmak zorunda kalmıştır. 2007 seçimlerinde ise merhum Libya diktatörü Kaddafi’den 8 milyon euro bağış/rüşvet aldığı iddiasıyla aleyhinde açılan soruşturma halen devam etmektedir.

Sarkozy hakkında, geçen hafta açıklanan bir yıl ağır hapis cezası, seçim harcamalarıyla ilgili bir soruşturma vesilesiyle ortaya çıkan, ancak Mali Suçlar Ulusal Savcılığı tarafından yürütülen farklı nitelikte bir soruşturmanın neticesinde kararlaştırılmıştır. 2010 yılında Fransa’nın kozmetik alanındaki dev bir şirketinin sahibi Bettancourt ailesi mensupları arasında baş gösteren servet kavgası bünyesinde, şirketin Nicolas Sarkozy’nin seçim kampanyasına, vergi kaçırmak amacıyla, önemli miktarda nakit bağış yaptığı iddiasının basına yansıması, hükümetin başını ağrıtmış ve soruşturmaya konu olmuştur. Sarkozy, Bettancourt skandalı soruşturması neticesinde aklanmış, ancak savcılık bu araştırma sırasında, Sarkozy’nin avukatı ile bir hakim arasında yapılan gizli telefon görüşmelerinin metinlerine ulaşmıştır. Telefon görüşmelerinde, şüpheli hakime, vereceği dosya bilgileri karşılığında Monaco’da üst düzey bir adli göreve tayin teklif edildiğinin ortaya çıkması üzerine, Cumhurbaşkanı aleyhinde, “yolsuzluk ve nüfuz ticareti” iddiasıyla başlatılan yeni soruşturmaya dair adli süreç geçtiğimiz hafta sona ermiştir (2 yıl hapis-tecilli ve 1 yıl ağır hapis). Fransa’da 5. Cumhuriyet döneminde ilk kez eski bir cumhurbaşkanı ağır hapis cezasına çarptırılmaktadır. Sarkozy tarafından temyize götürülecek sözkonusu karar üst mahkemede onaylandığı takdirde, sayın başkan elektronik kelepçeyle bir yıl kendi ikametgahında hapis yatacaktır.

Sarkozy aleyhindeki hapis kararı Fransız kamuoyu nezdinde yoğun tartışmalara yol açmıştır. Muhalif çevreler, yasadışı telefon dinlemeye dayalı da olsa, konuşmaların gerçekliğinin onaylanarak delil haline dönüştürülmesi neticesinde kararın hukuka uygun hale geldiğini, Fransa’nın seçimlerin finansmanı alanında diğer Avrupa ülkelerinin gerisinde kaldığını, Sarkozy davalarının Fransa’nın bu sahadaki şeffaflık açığının kapatılması yönünden fayda getireceğini savunmaktadır. Merkez sağ çevrelerin ise, kararın hukuki değil siyasi olduğunu, yargı kadrolarının, iktidar döneminde hakimleri küçümseyen eski cumhurbaşkanı’ndan böylece intikam aldıklarını, Mali Suçlar Ulusal Savcılığının lağvedilmesi icap ettiğini, Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’un bu kurum sayesinde (Nicolas Sarkozy ve François Fillon aleyhinde başlatılan soruşturmalar neticesinde meydanın Macron’a kaldığı ima edilmektedir) son seçimleri kazandığını ileri sürdükleri dikkat çekmektedir.

Sarkozy, beklenildiği üzere, büyük haksızlığa uğradığını iddia etmekte, delillerin yasal olmadığını, hakim kanalıyla hiçbir bilgiye ulaşılmadığını, adıgeçenin Monaco’daki göreve atanmadığını, dolayısıyla ortada gerçekleşmiş bir suçun bulunmadığını, velhasıl kendisiyle yargı arasında oluşan gerginliğin kurbanı olduğunu, yazılı ve görsel basın kanalıyla geniş kitlelere duyurmaktadır.

Sarkozy’nin, kendi ülkesinin yargısı tarafından “yolsuzluk ve nüfuz ticareti” suçlarından hapse mahkum edilmesinin bizi üzmesi veya sevindirmesi söz konusu değildir. Ancak, Türkiye’nin Avrupa Birliği’nden niye bu kadar uzaklaştırıldığı veya uzaklaştığı konularında kafa yorarsanız ve ilişkilerin günümüzde kopacak seviyelere varmasına üzülüyorsanız, bu durumda, Sarkozy’nin mahkum olması sizde bir manevi rahatlamaya yol açabilir. Avrupa’da bazı liderlerin, ülkemizin 1999 yılında Avrupa Birliği’ne aday ülke statüsü kazanması sonrasında, Türkiye’nin üyeliğine karşı olduklarını saklamadıklarını, bu görüşlerini uygun vesilelerle, Türk halkını kırmamaya özen göstererek açıkladıklarını biliyoruz. Ancak, Nicolas Sarkozy, Türkiye’nin AB üyeliği konusunu tamamen iç politika malzemesi haline getiren, 2007 başkanlık seçimleri sırasında, çeşitli mitinglerinde, Türkiye’nin Avrupa’ya ait olmadığını büyük kitleler önünde tekrarlayan ilk politikacı olmuştur. Adıgeçenin, dış politika açısından sıradışı sayılabilecek bu radikal tutumuyla, Türkiye-Fransa ilişkilerinde ciddi bir yaralanma/kopma meydana getirdiği dosyalarda kayıtlıdır.

Öte yandan, Türkiye’nin AB üyesi olmaması icap ettiğini ilk kez basın önünde dile getiren Fransız siyasetçi de Nicolas Sarkozy değildir. Eski cumhurbaşkanlarından Valery Giscard d’Estaing’in (1974-81), AB anayasasının hazırlandığı dönemde (2002), Türkiye’nin, Avrupa’ya yakın önemli bir devlet olmakla birlikte, Avrupa ülkesi olmadığını, Ankara’nın AB üyesi olmasının Birliğin sonu manasına geleceğini iddia ettiği hatırlarımızdadır. Geçtiğimiz yıl vefat eden Jacques Chirac döneminde ise (1995-2007), bazı milletvekillerinin bireysel veya birlikte yaptıkları girişimler dışında, Fransa’nın, Türkiye’yi Brüksel yolculuğunda genellikle desteklediğini ve Paris-Ankara ilişkilerinde ciddi sorunlar yaşanmadığını biliyoruz.

Nikolas Sarkozy’nin farkı, Türkiye’nin AB üyeliğine itirazlarını, cumhurbaşkanı adayı sıfatıyla ve mutlak bir karşı çıkış mahiyetinde ortaya koymasıdır. Kültürü, tarihi ve coğrafyasıyla Türkiye’nin Avrupalı olmadığı savlarıyla, üyelik perspektifinin durdurulmasını, katılım müzakerelerinde yeni fasılların açılmasına son verilmesini, ayrıcalıklı ortak statüsüyle yetinilmesini savunmuştur. İktidar adayı, merkez sağ parti liderinin bu popülist görüşleri, aşırı sağ partilerin ellerini tamamen açmalarını teşvik etmiştir; nitekim barajın böylece yıkılmasının ardından, müslüman bir ülkenin AB üyeliğine kabul edilemeyeceği çeşitli ortamlarda ve seçim kampanyalarında açık biçimde dile getirilmeye başlanmıştır.

Bu vesileyle, Türkiye’nin AB üyeliği konusunda, başından beri, dürüst ve şeffaf tutum sergileyen Alman Hristiyan Demokrat Partisinin, (CDU- Angela Merkel) de övgüyü hak ettiğine işaret edelim. Tereddütlerini baştan itibaren açıkça ortaya koymuşlar ve kimseyi kandırmamışlardır. Aradan 20 yıl geçtikten sonra, CDU nun zamanında önerdiği ayrıcalıklı ortaklık modeli bugün birçok Avrupa ülkesi tarafından benimsenir duruma gelmiştir. Alman Sosyal Demokrat Partisinin, Türkiye’nin AB üyeliğini desteklediği savının da efsaneden ibaret olduğunu yeri gelmişken kaydedelim.

Türkiye treninin Brüksel istikametinde ilerlerken, son 15 yıl içinde, raylardan çıkarılmasının günahının kime ait olduğu konusunda çok sayıda ve farklı görüşlere rastlıyoruz. Ben günahın asgari yarısının bize ait olduğuna inananlardanım. Şu soruya dürüstce cevap verelim. Müreffeh ve demokrat bir ülke haline gelmek için AB üyeliği zorunlu mudur? Hayır. Peki yeterli midir? Evet. İsviçre ve Norveç AB üyesi olmaksızın refah toplumuna dönüşmeyi becerirken, Türkiye’nin işi beceremediğini kabul edelim. Bu durumda da, maalesef, müreffeh ve demokrat bir Türkiye için, AB’nin adeta zorunluluk teşkil ettiği sonucu ortaya çıkıyor. İhale kanununu 190 kere değiştiriyorsanız, AB sizin için zorunluluk arz ediyor demektir.

Türkiye’nin AB üyeliği konusunda bazı hipotetik suallerin cevabını yıllardır merak ederim. SSCB dağılınca ve Varşova Paktı feshedilince, doğu Avrupa ve Baltık ülkeleri, bizi bir dirsek darbesiyle yolun kenarına itip AB nezdinde öncelikli konuma yükseldiler. Bu ülkelerin AB üyesi olmaları sonrasında ve sıra tekrar bize geldiğinde ise, dünyamızda konjonktür değişti. Cihatçı terör örgütleri dünya barışını, istikrarı ve dengeleri sarstılar. İslam batı dünyası nezdindeki kredisini kaybetti, tereddüt duyulan hatta korkulan bir metaya dönüştü. Soğuk savaş döneminde Türkiye’nin müslüman olması kimseyi rahatsız etmez iken, bugün, müslüman bir ülkenin laik batılı sisteme uyum sağlayamayacağına inananlar çoğunluk haline geldi.

Sualim şu: SSCB 1990′ ların başında değil de, 2000’li yıllardan itibaren dağılsaydı, Türkiye o dönemde AB üyesi statüsünü cebine koymuş olur muydu? Veya marksist Afganistan hükümeti, 1979 yılı sonunda, komünist Rusya’nın kızıl ordusunu ülkesini işgale davet etmeseydi, bugün, ülkemizin para birimi TL değil de euro mu olacaktı?
Başka bir ifadeyle, Brüksel treninin raydan çıkmasının günahı, yoldaş Gorbaçov’a mı, Nikolas Sarkozy’e mi, yoksa Ankara’ya mı aittir ? Ne dersiniz?

Paris’te görev yapmış rahmetli bir meslek büyüğümüzün, hayatta olsa idi, Sarkozy’nin mahkum edilmesi haberini sabah vakti gözlüklerinin üzerinden okuduktan sonra, evinin salonundan boğaz manzarasını süzerken kendisine şöyle sesleneceğini düşlüyorum: Ey Nicolas Efendi, Alma Mazlumun Ahını, Çıkar Aheste Aheste…